زبان برای من ابزاری است که داستانم را بنویسم و نه اینکه داستان وسیله‌ای باشد برای نوشتن زبان؛ سلیقه‌ها متفاوتند و هر داستان نویسی ساز

دیروز  هواپیما در فرودگاه هامبورگ تحویلم گرفت و سه ساعت بعد سپردم به فرودگاه استانبول، صحیح و سالم و سرومروگنده. اتوبوس درازی پای پله هواپیما

صبح با صدای زنگ تلفن موبایل پلکهایم بالا رفت و چشمانم به صبحی فرحبخش روشن شد. زیلکه بود و نگران از  اینکه سالم به استانبول

دیروز صبحی زیبا را با مالیدن چشم‌ها آغازیدم. دست‌ها را به سمت دیوارها دراز کردم و خمیازه بلندی کشیدم. برخاستم رفتم ریشم را تراشیدم و

روزم را با صبحی دل انگیز شروع کردم؛ پرده‌ها را کیپ هم نمی‌کشم تا  با  دیدن روشنایی اوقاتم خوش شود. مدتی با همسرم تلفنی گفتگو

با صدای شر شر باران بیدار شدم و ترسیدم در آلمانم و خواب استانبول می‌بینم.  به  خیال اینکه کله سحر است به ساعت موبایل نگاه

قدم زدن در سپیده دم شهرهای بزرگ را خیلی دوست دارم. با اینکه شب قبل دیر خوابیده بودم و دلیلش را در یادداشت قبل نوشته‌ام،

پریشب با گراناز قرار گذاشتیم که دیروز ساعت ده صبح در میدان گاونر کدیکوی باشیم که از آنجا به محله اسکودا برویم. زودتر از ساعت

دیروز  سر ساعت نه  صبحی خجسته در پنجشنبه‌ای مقدس بعد از نوشتن دربارهُ ارتکابات و افتضاحات  خاطره انگیز روز قبل به مرضیه ستوده پیامک دادم

با پنج دقیقه تاخیر  ساعت دوازده و پنج دقیقه رسیدم به میدان گاونر کادیکوی. یک دقیقه بعد گراناز هم کلاه به سر آمد؛ خوشگل که

دیروز تا ساعت ده صبح خوابیدم. کمبود خواب داشتم و این را بدنم با کوفتگیش اعلام می‌کرد. اشتها برای خوردن صبحانه نداشتم و یک جورهایی